(OS) - #สั่งซ่อมฮันตะ
HANTA | HANSOL & YUTA | NCT
RATE : 18+
AUTHER : __MENAY01__
ณ สนามฟุตบอลคณะวิศวกรรมศาสตร์
นักศึกษาทั้งเก่าทั้งใหม่ต่างพากันมารวมตัวที่นี่จนแน่นขนัดเนื่องจากเป็นวันแรกสำหรับการเปิดห้องเชียร์ นากาโมโตะ ยูตะ
เองก็เป็นหนึ่งในคนที่วิ่งจนขาขวิดเพราะอาจารย์ปล่อยช้า
แถมยังต้องไปเปลี่ยนชุดเชียร์ทำเอาสายมากว่ายี่สิบนาทีแล้ว
"วันแรกก็สายเลยหรอน้อง
ไม่ต้องเนียนออกมาข้างหน้านี่เลย" เสียงตะโกนทักจากรุ่นพี่ตัวสูงด้านหน้า
ทำให้ยูตะที่พยายามทำตัวลีบๆเนียนเข้าไปนั่งหน้าซีดเผือดยอมลุกขึ้นท่ามกลางสายตาคนทั้งสนามไปยังจุดที่ผู้ชายคนนั้นเรียก
"แนะนำตัวสิ ชื่อ ชื่อเล่น
รหัส ภาควิชา ดังๆด้วย"
" ชื่อนากาโมโตะ ยูตะ ครับ
ชื่อเล่นยูตะ รหัส 58242528
ภาคไฟฟ้าครับ"
เด็กหนุ่มพยายามจะเอ่ยออกมาให้เสียงดังในคราวเดียวเพื่อจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ
แต่ทว่าสำเนียงแปร่งหูเพราะความเป็นเด็กต่างชาติของร่างเล็กกลับทำให้คนที่นั่งดูอยู่นับร้อยแอบยิ้มบางคนหลุดขำพรืดจนยูตะทำหน้าไม่ถูก
"หัวเราะอะไรกัน
เพื่อนมาสายมันน่าขำนักรึไง พวกไม่มีความรับผิดชอบเนี่ย"
พี่ตัวสูงข้างๆเขาตะโกนว่าพวกที่นั่งอยู่
ยูตะไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรงๆด้วยซ้ำ เด็กญี่ปุ่นมือสั่นจนต้องจับไว้
ไม่รู้จะวางสายตาตรงไหนเพราะทุกทิศทางจ้องมาที่เขา
"เป็นคนญี่ปุ่นใช่ไหม?"
เสียงโหดๆเอ่ยถาม
"คะ.. ครับ ญี่ปุ่นครับ"
"ผมคิดว่าคนญี่ปุ่นเขาเน้นเรื่องเวลาซะอีก
คงไม่ใช่สินะ" ผู้ชายคนนั้นว่า ตาโตๆตวัดมองอีกฝ่ายที่ต่อว่าตนทางอ้อม
สองมือที่จับกันอยู่บีบแน่น เพื่อห้ามตัวเองไม่ให้ตอบโต้ออกไป
เขาไม่อยากมีเรื่องกับรุ่นพี่ตั้งแต่วันแรก
"นี่เป็นตัวอย่างของการมาสาย
ครั้งหน้าถ้าใครมาสายอีก พวกคุณต้องรับผิดชอบร่วมกัน
ถ้ามาไม่ครบก็รับผิดชอบร่วมกัน เข้าใจไหม?!" ยูตะยอมรับว่ายามที่ชายหนุ่มร่างสูงนั่นตะโกนสั่งมันดูมีอำนาจมาก
ยิ่งใบหน้าขึงขังของอีกฝ่ายยิ่งทำให้คนฟังยอมรับได้ไม่ยากเลย
"วันนี้เป็นวันแรก
ผมถือว่าพวกคุณยังไม่รู้ระเบียบ ผมยังไม่สั่งลงโทษรวม แต่คุณนากาโมโตะ ยูตะ
ต่อให้ไม่รู้ระเบียบก็คงรู้ว่าการมาสายมันผิดใช่ไหม"
เด็กหนุ่มที่เริ่มใจชื้นสะดุ้งเฮือกเมื่อคนใจร้ายนั่นเบนเป้ากลับมาที่ตนอีกครั้ง
"ใช่ไหม คุณนากาโมโตะ" รุ่นพี่ถามย้ำ
"...ใช่ครับ"
"แล้วยังไงดี ใช่แล้วยังไง?"
"ขอโทษครับ
ผมจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก" ยูตะเอ่ยออกไป
"เพื่อนขอโทษแล้วพวกคุณว่ายังไงครับ?"
เขาหันกลับไปถามปีหนึ่งคนอื่นๆได้ยินเสียงบอกว่ายกโทษให้
ซึ่งยูตะคิดว่าคงโดนสอนกันมาก่อนหน้าที่เขาจะมาถึง
"เพื่อนคุณยกโทษให้
แต่ผมจะลงโทษคุณเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง เลิกประชุมแล้วอยู่รอพบผมด้วย"
"ครับ.."
ยูตะตอบเสียงอ่อยก่อนจะโดนไล่กลับไปนั่งที่
เขากังวลใจอยู่ตลอดการประชุมร่วมสองชั่วโมง
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องของกฎกติกาและชี้แจ้งต่างๆ พอเลิกประชุม
ยูตะอยากจะรีบหนีกลับให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เขาจะไปรอดได้ยังไงในเมื่อรุ่นพี่ใจร้ายคนนั้นเอาแต่จ้องมาราวกับคอยจับผิดตลอดเวลา
"ผมชื่ออะไรคุณยูตะ?"
ร่างสูงเอ่ยถามเขาเมื่อสนามเงียบลง
ยูตะหลบตาชายหนุ่ม แอบคิดว่าตนสูงแค่ปลายคางรุ่นพี่เอง
"พี่..ฮันซล"
"อืม
ค่ำแล้วผมควรรีบๆซ่อมกันให้เสร็จคุณจะได้กลับไปพัก" เขาว่านิ่งๆ
ยูตะเม้มปากแน่นตอนที่รุ่นพี่สั่งให้ตนเดิมตามไปที่ไหนสักแห่งแต่ไม่กล้าถาม
ฮันซลพาร่างบางกลับเข้ามาในตึกที่ตอนนี้เงียบมากเพราะเพิ่งเปิดเรียน
กิจกรรมยังไม่เยอะและพวกงานค้างยังมีไม่มาก เด็กญี่ปุ่นเดินตามเขามาอย่างกลัวๆ
"พี่จะให้ผมทำอะไร" ตากลมช้อนมองอย่างสงสัยเมื่อทั้งคู่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำเดียวกันเสียแล้วในตอนนั้น
ฮันซลกวาดมองคนตัวเล็กในชุดขึ้นห้องเชียร์อย่างจาบจ้วง
"ใช้ปากสิ
นี่เป็นบทลงโทษของคุณ" ชายหนุ่มเอ่ยที่ริมหู ยูตะถอยจนติดผนังห้องน้ำ
กัดริมฝีปากแน่นอย่างลืมตัว หน้าแดงจนคนสั่งสังเกตเห็น
"ให้ทำอย่างอื่นได้ไหมฮะ"
เสียงอู้อี้เอ่ยอ้อนวอนคนในเสื้อช็อปที่ขยับตัวเข้ามาเบียดชิด
พยายามหลบสายตาที่ทำให้หน้าร้อนผ่าว
"...คือผมไม่ถนัด"
"เถอะน่า
ไม่รีบก็ไม่ได้กลับไปพักนะ" ร่างสูงกระซิบ
ปลายจมูกเฉียดใบหูที่ร้อนผ่าวของคนฟัง
นากาโมโตะ
ยูตะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ตอนที่ลดตัวนั่งลงไปมือสวยสั่นเทาเอื้อมจับที่หัวเข็มขัดที่เป็นตราประจำมหาลัย
จัดการปลดหัวเข็มขัดออกอย่างขวยเขิน ในขณะที่เจ้าของยืนมองอย่างพอใจ
"พี่ครับ.. มัน"
ยูตะอยากจะร้องไห้ เขาครางฮือในลำคอเมื่อบางสิ่งเผยออกมาจากร่มผ้า
บางสิ่งที่เขามองแล้วยิ่งใจสั่นหวิวไปถึงปลายเท้า
"รีบกินสิเดี๋ยวจะหิวนะ" ชายหนุ่มบอกเขา
มือเรียวขยับประคองบางสิ่งที่ร้อนระอุ
เจ้าตัวดูพร้อมตั้งแต่ที่เขาปลดกางเกงออก ก่อนจะได้แตะต้องเสียอีก
นากาโมโตะไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตา
มือเขาเริ่มนำทางด้วยการขยับสร้างจังหวะยาวๆ
แต่เหมือนฮันซลไม่พอใจแค่นั้น เสียงคำรามในลำคอเป็นคำเตือนให้ยูตะต้องขยับเข้าชิดสิ่งที่ดุดันตรงหน้า
ปลายลิ้นเล็กแตะลิ้มรสชาติของอารมณ์ที่ซึมออกมา
หนุ่มรุ่นพี่กัดฟันแน่เมื่อริมฝีปากร้อนขยับเข้าครอบครองส่วนปลายอย่างช้าๆราวกับละเลียดของหวาน
ฮันซลมองภาพใบหน้าน่ารักที่กำลังโอบรับอารมณ์ของเขาอย่างตื่นเต้น
ผิวสวยๆของยูตะดูผ่าวร้อน
ริมฝีปากแดงเถือกฉ่ำไปด้วยน้ำลายที่เปื้อนเลอะยามที่รูดตาม
"อะ.."
เด็กญี่ปุ่นร้องท้วงเมื่อหายใจไม่ทัน
ตากลมๆที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอนั่นช้อนขึ้นมองเขาราวกับขอความเมตตาทั้งๆที่ยังกลืนกินความรักของเขาอยู่
“ไม่ไหวแล้วคนดี” ฮันซลทนอยู่เฉยไม่ไหว
แค่ดวงตาสุกใสนั่นปรอยมองเขาด้วยท่าทางราวกับลูกแมวตัวน้อยๆโดนรังแก
มันก็เกินกว่าที่เขาจะหักห้ามใจตัวเองได้อีก
สัมผัสร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นนั้นแต่ปากเล็กๆของยูตะมันไม่มาพอจะรับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาได้หมด
“อย่านะ!” ยูตะหวีดห้ามเมื่อรุ่นพี่ตัวดีรับเขาลุกขึ้นพาหันหลังเข้าผนังแล้วฉวยโอกาสปลดเชือกกางเกงวอร์มสีเข้มของตน
“ไหนบอกแค่อ… อื้อ อย่าสิ” ยูตะท้วงขาสั่นจนแทบทรุดเมื่อคนใจร้ายยัดเยียดความร้อนที่ถูกชโลมด้วยน้ำลายของเขาเข้ามาอย่างดิบเถื่อน
“พี่ขอโทษ แต่ยูตะยั่วเกินไป”
จี ฮันซลจูบเข้ากับท้ายทอยของคนตัวเล็ก
ขยับส่งอารมณ์ตนให้ลึกสุดที่จะทำได้
ความร้อนที่ถูกผลักดันเข้ามาในร่างทำให้ยูตะตอดรับอย่างไม่รู้ตัว
ทั้งยังแน่นคับกว่าปกติเนื้อจากท่ายืนในห้องน้ำแคบ “แน่นไปหมดเลยยูตะ”
“ไอ้บ้าเอ้ย” เด็กหนุ่มร้องด่า เขาอายจนแนบหน้ากับมือที่ยันผนัง
แค่โดนทำแบบนี้ในที่แบบนี้มันก็น่าอายมากพออยู่แล้ว
ไอ้รุ่นพี่ใจร้ายยังมีหน้ามาพูดบรรยายให้เขาฟังอีก
“อ่า ..เข้าไปหมดแล้ว” ฮันซลไม่สนใจ เขาก้มมองสองกายที่เชื่อมต่ออย่างพอใจก่อนจะเริ่มขยับเบียดกับช่องทางที่บีบคั้นตัวเขาจนทรมาน
“โอ๊ะ… คนบ้า
ฮื่อ” เด็กหนุ่มขาสั่น
เอี้ยวตัวมองรุ่นพี่ที่กำลังจ้องตนด้วยสายตาหื่นกาม
ทำได้เพียงขยับยื่นบั้นท้ายเนียนๆนั่นให้อีกคนราวกับเชื้อเชิญให้กระแทกซ้ำรุนแรงขึ้น
ยูตะไม่ได้ถูกถอดกางเกงตัวไหนเลยเพียงแต่คนสั่งซ่อมเขาปลดมันลงไปอยู่ที่ต้นขาเท่านั้น
ดังนั้นทุกอย่างจึงอึดอัดไปหมดสำหรับเด็กญี่ปุ่น
ความผ่าวร้อนเสียดกระแทกไม่ยั้งจนมือสวยต้องเอื้อมไปจับสะโพกสอบของคนหื่น
แต่ฮันซลไม่ได้สนใจเลยว่าคนตัวเล็กกำลังทรมานแค่ไหน
ยิ่งสอดส่ายมือหยาบนั่นเข้ามาใต้สาบเสื้อ ขยำแผ่นอกเนียนจนยูตะต้องอ้าปากโกยอากาศ
จังหวะร้อนเร็วขึ้นแม้คนใจร้ายจะรั้งสุดความยาว
ยูตะเหงื่อตกยันผนังหอบกระเส่า
พยายามกลั้นเสียงครางอย่ครางทรมานในขณะที่คนรังแกเขากำลังกัดปากแล้วส่งแรงมาแบบไม่เกรงใจว่ายูตะเป็นใครมาจากไหน
“ร้อนมากอะแกวันนี้ ….” เสียงพูดของคนด้านนอกทำให้ร่างบางสะดุ้ง
หันไปมองฮันซลที่ชะงักเหมือนกัน
ยูตะตีแขนคนตัวสูงเพื่อสั่งให้ถอนร่างออกไปก่อนที่ใครจะจับได้แต่เขากลับได้รับรอยยิ้มหื่นๆจากรุ่นพี่ตัวดีมาเป็นของตอบแทน
เสียงตึงตังแถวอ่านล้างหน้ากับเสียงพูดคุยกันของกลุ่มเพื่อนยังดำเนินต่อไป
พร้อมกับจังหวะยืดยาวที่จี
ฮันซลกำลังบรรจงรูดอารมณ์จนขอบหยักหลุดลอกออกมาแล้วส่งกลับไปอย่างอ้อยอิ่ง
“อะ..” เด็กญี่ปุ่นรีบตะครุบปากตนปิดเสียงหวีดร้อง
ความวาบหวามตื่นเต้นเป็นทวีเมื่อมีคนเดินผ่านหน้าห้องน้ำที่ฮันซลกำลังสังซ่อมเขาอยู่
ร่างเล็กน้ำตาหยดเป็นทางเพราะความทรมาน
คนใจร้ายไม่ปล่อยให้เขาแตะต้องตัวเองด้วยซ้ำ
ทั้งยังทรมานกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาร้อนไปทั้งร่าง
“จะไปรึยังคนดี?” รุ่นพี่กระซิบถามเมื่อเสียงในห้องน้ำเงียบลง
“อย่าถาม” ยูตะเสียงสะบัด
แค่ยังยันกายยืนอยู่ได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
“ผมลงโทษคุณอยู่นะ” ฮันซลจูบขมัยชื้นเหงื่อของคนตัวเล็ก
“ซ่อมบ้า ซ่อมบออะไร มัน ..อื้อ!!”
ไม่ทันบ่นจบรุ่นพี่ร่างสูงก็กระแทกซ้ำเข้ามาเน้นๆ “อย่าให้ผมออกไปได้.. อะ” ยูตะกรีดนิ้วกับผนังเมื่อคำขู่ของตนได้รับคำตอบเป็นแรงกระแทกไม่ยั้งจนสองร่างส่งเสียงกระทบกันดังจนน่าอาย
“อ้ะ… อา…
ซล..ไม่ไหว..” ร่างบางอ้อนวอน
เมื่อความอดทนมาถึงเฮือกสุดท้ายแล้ว จี
ฮันซลโน้มหน้าเข้าจูบคนน่ารักที่ท่าทางต้องการถึงขีดสุด
เรียวลิ้นฉกรับความกระหายของกันและกันในขณะที่เชื่อมส่งสองการให้ถึงเส้นชัยแบบไม่มีเว้นจังหวะ
ร่างสูงคำรามในรำคอตอนประคองสะโพกมนรับช่วงจังหวะสุดท้ายที่เขาป้อนให้อย่างพถีพิถัน
ยูตะหมดแรงเมื่อชายหนุ่มดึงออกมาปลดปล่อยความร้อนด้านนอกร่างตนในขณะที่ร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาได้แบบไม่ต้องแตะต้อง
“อย่ามาจับ” ยูตะตีแขนคนตัวโตที่เอื้อมมาช่วยพยุงเพราะขาเขาหมดแรงจนจะทรุดลงกับพื้น
ตากลมฉ่ำเยิ้มเมื่อครู่กลายเป็นเอาเรื่องจนรุ่นพี่เฮดว้ากประจำคณะขำออกมา
“อย่าดื้อสิ” ฮันซลช่วยแต่งตัวให้คนที่ขาสั่น
ยูตะส่งตาเขียวปั๊ดให้เป็นรางวัลแทนคำขอบคุณ
“กลับไปพักกัน” ฮันซลลูบหัวคนตัวเล็ก
“ผมควรจะได้พักแต่แรกแล้ว
ไม่ใช่พักเอาป่านนี้” ยูตะว่า “ซ่อมบ้าบออะไรกัน
ตัวเองเป็นคนทำให้เค้ามาสายแท้ๆยังมีหน้ามาสั่งซ่อม
แล้วไอ้การด่าเค้าต่อหน้าเพื่อนนั่นอีกนะ” ยูตะว่าเป็นชุดเดินออกจากห้องน้ำมากอดอกพิงที่อ่างล้างมือ
รุ่นพี่ตัวสูงตามมาติดๆ
“ก็มันเป็นหน้าที่” ฮันซลดึงมือเล็กมาจับแต่ยูตะสะบัดทิ้ง
“หน้าที่บ้าบอ
แล้วไหนบอกจะไม่ทำแล้วไง เมื่อคืนทำไปเยอะแล้วแค่ให้ช่วย บ้าเอ้ยพวกมักมาก”
ยูตะฟาดเข้าเต็มแขนแน่นๆของคนรัก
เขากับฮันซลคบกันมาสามปีแล้ว เขาเป็นรุ่นน้องพอแอดติดมหาลัยเดียวกันก็ได้ย้ายมาอยู่หอด้วยกันเพราะพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต่างรับรู้
และการย้ายมาอยู่หอกับอีตารุ่นพี่เฮดว้ากประจำปีนี้นี่แหละที่ทำให้ยูตะแทบจะมาเรียนไม่ไหว
เหตุการณ์เมื่อเช้านี้ก็ไม่ได้ต่างจากที่เขาเพิ่งเจอ
ยูตะแทบจะไม่มีแรงมาเรียนด้วยซ้ำ หอบสังขารมาร่วมเปิดห้องเชียร์ได้ก็ดีแค่ไหน
ดันเจอรุ่นพี่ตัวดีวางอำนาจใส่ซะอีก
“ก็แค่เห็นหน้ายูตะพี่ก็มีอารมณ์แล้ว” นั่นล่ะเหตุผล
“แต่เค้าเหนื่อย” ร่างบางหน้างอ
“โอเคๆ คืนนี้เค้าจะไม่ทำ” ฮันซลดึงยูตะเข้ามากอดปลอบ
“ไม่ใช่คืนนี้
แต่ทั้งอาทิตย์นี้เลย!”
“ห้ะ !?”
“โทษฐานหื่นไม่เลือกที่แถมกล้ามาว่าผมเรื่องมาสายอีก”
“ย๊า เจ็บ ยูตะพี่เจ็บโอ้ยยย”
ฮันซลร้องโอดเมื่อมือสวยๆนั่นบิดหูเขาจนแทบขาด
“จำไว้เลย
กลับบ้านไปซักผ้าให้ผมด้วย” ยูตะสั่งย้ำแล้วเดินนำออกจากห้องน้ำ
“ทำจ้ะทำ
แต่ไม่เอาอาทิตย์นึงนะคนดี พี่จะขาดใจตายนะ”
“ทำไม่ได้ก็ไปนอนกับคนอื่นเลย
“ไม่เอาหรอก
ยูตะอาอย่าใจร้ายกับพี่เลยนะคนดี”
“ไม่ นี่ถือว่าผมสั่งซ่อมคุณ
โทษฐานมักมากไม่เลือกที่ คุณ จี ฮันซล!!”
!!!!!!!!!!
-------------------
สกรีม #สั่งซ่อมฮันตะ
หรือกลับไปเม้นที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1436945&chapter=10
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น